Wat hem het meest verontrustte was de bron: de aderen waren niet willekeurig. Ze kwamen allemaal uit één plek dieper in de verborgen ruimte. Een massief blok cement. Nieuwer dan de rest van het huis. Verkeerde kleur, verkeerde textuur, alles verkeerd. Iemand had iets verzegeld.
“Dan,” zei Megan, met een trillende stem, “we moeten dat cement openen. Wat dit ook is… het is niet normaal.” Daniel slikte hard. Hij wist dat ze gelijk had. Hij wist ook dat als ze dat blok eenmaal gebroken hadden, er geen weg meer terug zou zijn.