De geur werd intenser, zwaar en vochtig, klampte zich vast aan de achterkant van hun keel. “Hierachter is het hol,” mompelde Daniel, terwijl hij op het oppervlak tikte. De echo was niet dicht, maar dun, bijna leeg. “Iemand heeft dit gegoten nadat het huis was gebouwd,” zei Megan. “Maar waarom een holle ruimte afdichten?” Daniel gaf geen antwoord. Hij sloeg harder.
Stukken beton vielen weg tot een lap ter grootte van een bord verwijderd was. Daarachter lag geen isolatie, geen aarde, maar duisternis. Diepe, onnatuurlijke duisternis die verder reikte dan de holte had moeten toelaten. Hij leunde dichterbij en scheen met de zaklamp naar binnen. “Wel verd…” Zijn stem viel weg. Megan stapte naast hem. Haar adem stokte.