Een ventilatierooster in de badkamer dat nergens anders heen leidde dan naar de muur. Een scheur in de fundering, slim verborgen achter een kledingkast die de vorige eigenaren “per ongeluk” hadden achtergelaten. “Dit wordt belachelijk,” mompelde Daniel op een avond, zittend op de keldertrap met een zaklamp tussen zijn tanden geklemd. “We kunnen het nog steeds maken,” hield Megan vol, hoewel haar stem niet de gebruikelijke energie had.
“We hebben al veel ergere dingen gedaan. Herinner je je de boerderij in Dayton?” “Dat huis probeerde niet expres uit elkaar te vallen,” mompelde hij. Toch zetten ze door. En na verloop van tijd wonnen ze. Elk lek gerepareerd. Elke scheur opgelapt. Elke draad vervangen. Elk krakend geluid geïdentificeerd en zo goed mogelijk opgelost. Het huis viel uiteindelijk stil, rustig, alsof het de strijd opgaf.