Daniels polsslag bonsde. Hij was al eerder wolven tegengekomen, maar nog nooit zo’n grote. Hij had de houding van een alfa, zijn vacht dik en wild, zijn schouders breed. Een roofdier! Maar het bewoog niet en viel niet aan. Het observeerde alleen maar.
Toen kwam er iets anders tevoorschijn. Meer ogen, gloeiend als verstrooide sintels in de storm. Een roedel. Hun vormen waren nog half verborgen en gingen naadloos op in de dwarrelende sneeuw. Daniel balde zijn vuisten. Ze omringden hem.