Joshua ging weer in de rij staan, deze keer helemaal aan het einde. Hij verwachtte geen tweede schaal, dat had hij nog nooit gedaan. De schuilplaatsen hadden snel geen eten meer en een tweede keer was bijna ongehoord. Maar hij stond daar toch, hongerig genoeg om te hopen, terwijl de hond naast hem stond alsof ze bij elkaar hoorden.
Toen hij weer vooraan stond, zette hij zich schrap voor een teleurstelling. Maar zonder vragen of pauzes schepte de vrijwilliger een verse kom op en overhandigde die aan hem. Joshua staarde er even naar voor hij het aannam, de hitte sneed in zijn koude vingers. Op de een of andere manier was er nog eten over.