De volgende ochtend liep hij naar het opvangtehuis waar hij al meer dan een jaar niet meer was geweest. De vrouw aan de balie herkende hem niet, maar luisterde wel. Toen hij uitlegde dat hij hoopte op werk en hulp nodig had, knikte ze. Er was plaats, zei ze.
Ze konden hem een bed voor een paar dagen aanbieden. Een plek om te douchen. De vaste lijn van het opvanghuis kon gebruikt worden om terug te bellen en hij kon het adres op het formulier invullen. Ze hadden zelfs een paar gedoneerde shirts en jassen achter, als hij er toonbaar uit wilde zien.