Die avond streken Joshua en Lucky weer neer bij het laadperron. Joshua trok zijn haveloze jas strakker en ging met zijn rug tegen de muur zitten. Lucky krulde zich naast hem op en liet zijn hoofd op Joshua’s voet rusten. Joshua keek lang naar de lucht. “Ik denk dat ik deze keer een kans maak,” zei hij zacht.
Lucky likte alleen zijn gezicht als antwoord. Joshua reikte naar beneden en aaide een keer over zijn rug. “Eén dag maar,” mompelde hij. “Laat me één goede dag hebben. De rest zoek ik daarna wel uit.” Toen leunde hij achterover en sloot zijn ogen, zich vasthoudend aan de stille vorm van hoop, net lang genoeg om te kunnen slapen.