Het kwam hard en zonder waarschuwing. Het ene moment was de lucht stil. Het volgende moment barstte de donder en viel er regen naar beneden alsof iemand de wolken doormidden had gespleten. Joshua schokte rechtop, zijn hart ging tekeer. Hij greep naar de tas naast hem en voelde al hoe zwaar die was geworden.
“Shit, nee-nee, nee,” blafte hij, terwijl hij de tas naar zich toe sleepte. Het plastic was dun. Er was water doorheen gekomen. Hij trok de knoop open en zag het overhemd – doorweekt, dat aan de broek vastzat alsof hij in een emmer was gedompeld. Hij schudde ze uit en keek hulpeloos naar de lucht.