Aan het eind van de middag brandden zijn knieën en krampten zijn kuiten. Het broodje van de ochtend was allang op. Lucky liep naast hem met een zacht hinken – een van zijn poten moet ergens verkeerd op een scheur terecht zijn gekomen. Joshua hurkte om te kijken en fluisterde: “We stoppen zo.”
Hij liep naar de buitenrand van de stad. Minder mensen, minder politie en minder risico dat hem verteld wordt dat hij moet doorlopen. Voorbij de laadperrons vond hij een stuk muur met aan één kant hoog opgestapelde kratten en een helling van beton die net genoeg schuin was om tegenaan te steunen.