De volgende middag zat hij daar voor de boekwinkel, met een kopje in zijn hand en Lucky languit aan zijn voeten. Hij had het niemand verteld. Hij wist niet eens zeker wat hij zou zeggen. Maar toen een zwarte auto afremde en aan de overkant parkeerde, ging hij rechterop zitten. De vrouw van gisteravond stapte uit. Gevolgd door een lange man in een net pak.
Samen staken ze de straat over. “Daar ben je,” zei Ava glimlachend. De man naast haar stak zijn hand uit. “Ik ben Robert,” zei hij. “Ava’s vader.” Joshua stond langzaam, onzeker. “Ze vertelde me hoe je gisteravond haar leven hebt gered. Je hoefde het niet te doen, maar je deed het.”