Joshua verschoof, onzeker hoe te reageren. Robert ging verder, zachter nu. “Luister. Ik geloof niet in aalmoezen. Maar ik geloof wel in tweede kansen. Ik wil je graag een baan aanbieden. Nachtbeveiliging in mijn kantoor. Het is eerlijk werk. Met een salaris. En een plek voor jullie allebei.” Hij wierp een blik op Lucky, die beleefd zat te kwispelen.
Die avond stond Joshua onder de straatlantaarn voor het kantoor van de burgemeester, in een net uniform, met rechte schouders. Zijn schoenen waren nog versleten, maar ze pasten. Lucky zat aan zijn zijde, een klein label aan zijn kraag met de tekst “COMPANION” Voor het eerst in lange tijd voelde het niet alsof de stad hem helemaal opslokte. Het voelde alsof hij een kleine, vaste plek had uitgekozen – en dat was genoeg.