Iemand vertraagde. Een meisje. Tiener, schooltas laag. Ze keek hem aan en dook toen in haar tas. Geen aarzeling, geen woorden. Alleen een boterham in een zip bag. Ze overhandigde het. Joshua staarde ernaar. “Bedankt,” zei hij zachtjes. Ze liep weg zonder te wachten.
Hij keek naar de boterham – dik brood, echte ham, schoon verpakt. Zijn maag draaide zich om. Het was zijn beste maaltijd in dagen geweest. Misschien wel weken. Hij pelde het open en pauzeerde toen Lucky de lucht opsnoof en zijn lippen aflikte. Joshua dacht niet lang na.