Later hoorde hij de piano. Een aarzelende toonladder, en dan akkoorden gemangeld in gejuich. Zijn tante applaudisseerde. Marco deinsde terug. Die bank was nog steeds ingedeukt door het gewicht van zijn vader. Muziek verklaarde nu de geschiedenis van iemand anders. Hij ging op de stoep zitten en stelde zich zijn vaders wenkbrauwen voor bij deze overtreding, gemaskeerd als voordrachtoefening.
Prima, dacht hij uiteindelijk. Papierwerk ontmoet papierwerk. Hij belde zijn advocaat. De afgemeten stem was meedogenloos eerlijk: het aanvechten van de zaak via de mazen in de wet zou maanden kunnen duren, zelfs jaren, en een rechter zou in de tussentijd de bezetting kunnen bevriezen. “Documenteer alles,” zei de advocaat. “Niet escaleren. Absoluut geen theater.” Marco bedankte hem en beëindigde het gesprek.