Het begon de buren al snel op te vallen. Mevrouw Hargrove van hiernaast vroeg hem waarom “het oudere stel” altijd zwaaide vanaf Marco’s balkon. “Ze lijken me verrukkelijk,” zei ze glimlachend. Marco mompelde iets over familie die hielp. Binnen paste zijn tante de gordijnen aan. Het leek erop dat de reputatie langzaam het bezit herschreef, steen voor steen, glimlach voor glimlach.
Marco probeerde hen een schuldgevoel aan te praten. “Dit is niet eerlijk. Ik vertrouwde jullie.” De stem van zijn tante verzachtte, stroperig: “Precies, lieverd, je vertrouwt ons. Waarom zou je dat nu breken?” Zijn oom voegde eraan toe: “Papierwerk is rommelig. Laten we het beschaafd oplossen.” Hun beleefdheid droop er vanaf als vernis, diefstal bedekkend met beleefdheid. Marco’s keel deed pijn van de niet uitgesproken woorden.