Maar hij besloot ze nog een laatste keer het voordeel van de twijfel te geven. Hij sms’te ze voor de laatste keer. “Laat me alsjeblieft binnen. Dit klopt niet.” Een bel verscheen als antwoord, verdween en kwam terug. “We ontmoeten elkaar binnenkort,” schreven ze. “We nemen contact op over de voorwaarden.” Marco staarde tot de letters vervaagden in een langzame grijze mist.
Voorwaarden, dacht hij, zijn waar je grenzen trekt. Hij liet de stoel zakken, sloot tien broze minuten lang zijn ogen, ging toen rechtop zitten en bracht alles in kaart. Camera’s kwamen op de eerste plaats. Sensoren op de tweede plaats. Audio als derde. Lichten moesten worden gebruikt als leestekens. Als angst een script nodig had, zou hij het op verantwoorde wijze regisseren.