Ze moet ze in een paar seconden hebben aangetrokken, haar sleutels en tas hebben gepakt en zijn weggerend. Maar waarom rennen zonder te roepen? Waarom niet zijn naam roepen? Waarom het huis ontvluchten in plaats van te kijken waar het lawaai vandaan kwam? Bij de toonbank lag haar telefoon nog steeds waar ze hem had laten vallen, het scherm gedimd boven het halfgekozen noodnummer dat ze had proberen te bellen.
Dat beeld deed het schuldgevoel pijnlijk in zijn keel stijgen. Ze had niet gedacht dat het een grap was. Ze had echt geloofd dat er iemand bij haar binnen was. Hij controleerde de garage, toen de oprit. Haar auto stond nog steeds netjes geparkeerd op de plek waar ze hem die middag had achtergelaten. Paniek kroop hoger in zijn borst. Als ze de auto niet had meegenomen, was ze te voet gegaan.