De onverschilligheid en onwil van de menigte om zich in te zetten creëerde een ijzingwekkende echo van collectieve inertie, waarbij de aanwezigheid van zovelen het gevoel van passiviteit alleen maar leek te versterken. Joe’s benarde situatie werd overschaduwd door de passieve fascinatie van de toeschouwers, waarbij iedereen tevreden was om toeschouwer te blijven in plaats van deel te nemen aan het aanpakken van de dringende nood die voor hem lag.
Onder de menigte onverschillige toeschouwers bevond zich een oudere man genaamd Harold. Zijn verweerde gezicht was getekend met lijnen van zorg terwijl hij dichter naar Joe toe schuifelde, gedreven door een groeiende bezorgdheid over het welzijn van de man. Harolds stappen waren langzaam en weloverwogen, zijn frêle gestalte bewoog met een voorzichtige, bijna aarzelende tred.