Harold keek om zich heen naar de menigte die zich verzamelde, door hun passieve houding voelde hij zich steeds onbeduidender. Hij vroeg zich af of zijn eigen betrokkenheid een verschil zou maken temidden van de zee van toeschouwers. Met een zware zucht besloot Harold dat hij geen tijd had om zich ermee te bemoeien.
De dringende zorgen van zijn eigen dag, gekoppeld aan het ogenschijnlijke gebrek aan urgentie van de mensen om hem heen, leidden ertoe dat hij zich terugtrok. Hij wendde zich af van het tafereel, zijn hart beladen met een mengeling van schuld en frustratie, maar uiteindelijk berustend in het idee dat hij niet in staat was om een betekenisvolle impact te hebben.