Joe’s benarde toestand bleef een schril contrast met de bruisende, onverschillige energie van de stad om hem heen. Uren waren verstreken sinds Joe voor het eerst in elkaar zakte en de middagzon begon te dalen en wierp een warme, gouden tint over de straat. Het ooit zo drukke trottoir was langzaam uitgedund toen de mensen zich terugtrokken in hun avondroutine.
De haastige energie van de dag was verdwenen, waardoor Joe bijna alleen achterbleef, zijn figuur een eenzame afdruk tegen het nu rustige tafereel. Tijdens deze rustige overgang arriveerde Sophia Miller. Sophia, een parttime vrijwilliger voor een plaatselijke liefdadigheidsinstelling, was net klaar met haar dienst in het asiel en besloot een andere route naar huis te nemen.