Binnen wisselden de eters blikken uit, sommigen grinnikten zachtjes, een paar hieven hun koffiekopjes in stille solidariteit met Stephanie. Ze voelde een diepe voldoening in haar borst, wetende dat Karen eindelijk een stukje nederige taart proefde. Ze was nog niet klaar met haar werk, maar dit was een goed begin.
Door het raam keek Stephanie toe hoe Karen doorging met haar tirade. Het gezicht van de buschauffeur was een mengeling van schok en ergernis. Karens gebaren waren wild, haar gezicht rood, haar stem hoorbaar, zelfs in het restaurant. Stephanie’s lippen vormden een kleine, tevreden glimlach, wetende dat Karens verdiende loon nog maar net begonnen was.