Terwijl Karens vernietigende stem buiten klonk, leunde Stephanie tegen de toonbank, haar gedachten gierden van de ideeën. Ze overwoog om een dosis laxeermiddel in Karens maaltijd te stoppen – een passende draai, dacht ze met een grijns. Maar de gedachte dat de andere passagiers Karens inzinking moesten verdragen, deed haar ineenkrimpen. Te wreed.
Haar volgende gedachte ging uit naar de klassieke spuug-in-het-eten truc, een methode die zowel kleinzielig als bevredigend leek. Maar ze berispte zichzelf bijna onmiddellijk. Echt, Stephanie? dacht ze. Ze was niet van plan om Karen haar naar dat niveau te laten zakken. Ze kon beter.