Stephanie’s blik dwaalde weer af naar Karen, die wild gebaarde en haar stem zwakjes door het restaurant liet klinken. Een deel van haar wilde Karen raken waar het pijn deed, haar laten proeven van de vernedering die ze anderen zo graag aandeed. Maar dat innerlijke stemmetje herinnerde haar eraan dat ze voor de betere weg moest kiezen.
Na nog een paar tellen zorgvuldig nadenken, krulden Stephanie’s lippen in een sluwe glimlach toen zich een idee vormde – een plan om Karen een lesje te leren dat ze allang had moeten leren, zonder zich te verlagen tot haar niveau. Ze hoefde haar handen niet vuil te maken, dat zou Karen zelf wel doen.