Karen liep terug naar binnen, met een rood gezicht, terwijl ze haar kaart op tafel gooide om haar rekening te vereffenen. Ze keek nauwelijks naar Stephanie, alsof het betalen van haar rekening een daad van liefdadigheid was in plaats van gewoon fatsoen.
Even was er een stilte, alsof het wat rustiger zou worden. Maar minuten later kwam de chaos weer terug. Karens kinderen scheurden weer door het restaurant, krijsend terwijl ze langs tafels stormden. Karen, nog steeds luid aan de telefoon, hervatte haar gesprek, haar stem vulde de ruimte onaangenaam.