Stephanie haalde rustig adem en liep naar de tafel toe, haar toon hoffelijk maar vastberaden. “Mevrouw, kunt u alstublieft uw kinderen vragen om te gaan zitten? Ze hebben al een serveerster laten struikelen.” Karen wierp haar een vernietigende blik toe. “Is dit zo’n anti-gezinsrestaurant?” snauwde ze. “Ik heb toch voor de schade betaald?”
Stephanie voelde haar geduld verscherpen tot iets kouder. Ze beantwoordde Karens blik, knikte beleefd en stapte achteruit, zodat Karen kon tieren. Haar woede sudderde, maar Stephanie wist dat ze haar stem niet hoefde te verheffen. Karens ondergang zou komen door haar eigen arrogantie. Het was tijd voor de laatste daad.