Stephanie kwam het restaurant weer binnen met de sundae bijna klaar en zette haar horloge. Terwijl de klok dichter bij de vertrektijd van de bus kwam, keerde ze terug naar Karens tafel, met een honingzoete stem. “Mevrouw, het spijt ons zo voor de ervaring die u eerder had. Onze chef heeft een speciale traktatie voor u bereid.”
Karens gezicht lichtte op, haar zelfvoldane glimlach keerde terug alsof ze op de een of andere manier had gewonnen. “Eindelijk!” kraaide ze, haar stem luid genoeg om hoofden te doen omdraaien. “Je hebt er lang genoeg over gedaan om te beseffen hoe je je klanten moet behandelen!” Ze wuifde Stephanie afwijzend toe en riep haar kinderen bij zich, zich koesterend in haar ingebeelde overwinning.