Karen sprong uit het hokje, haar kinderen haastten zich om te volgen, gezichten kleverig van gesmolten ijs. Ze stormde door de deur, haar stem verhevigde tot een paniekerige kreet. “Wacht! Stop!” riep ze, wild zwaaiend. Maar de chauffeur was zich niet bewust van haar benarde situatie en begon al weg te rijden.
Vol afgrijzen keek ze toe hoe de bus de hoek om reed en haar achterliet. Haar gezicht werd rood en haar uitdrukking veranderde van woede in ongeloof. Paniek flitste in haar ogen en ze greep naar haar telefoon en belde haar vriendje met verwoede vingers. “Schat, je moet ons komen halen,” sputterde ze. “De bus is vertrokken!”