Karen beëindigde het gesprek, streek haar blouse glad en haalde diep en rustig adem. Haar blik viel op Greg, die bij de toonbank stond op te ruimen. Ze kwam dichterbij en veinsde een beleefde toon. “Ik moet hier wachten tot mijn vriend er is. U kunt ons toch wel wat langer laten blijven?”
Greg keek op en ontmoette haar blik met een even kalme als vastberaden uitdrukking. “Het spijt me, mevrouw, maar dit kleine, groezelige restaurant gaat binnenkort sluiten. We maken geen uitzonderingen voor storende klanten.” Zijn stem was zacht, zijn woorden landden met een stille finaliteit die geen ruimte liet voor argumenten.