Daniel Reed liep al weken op rook. Niet het soort vermoeidheid dat verdwijnt na een vrij weekend, maar de diepe, knarsende vermoeidheid die in je botten sijpelt. Het soort waardoor zijn slapen al pijn deden voor het ontbijt en zijn geduld tegen de middag opraakte. Hij was niet alleen moe, hij was er klaar mee.
Op zijn negenendertigste had Daniel een fatsoenlijk leven opgebouwd in de marketing. Hij was niet flitsend. Hij speelde geen golf met VP’s of iets chiques. Hij werkte gewoon harder dan de meesten, langer dan de meesten – en hield zijn hoofd naar beneden. En dat maakte hem zo goed in zijn werk.