“Ik wilde het eerst zeker weten,” zei ze. “Ik wilde niet iets aanbieden wat ik eigenlijk niet kon geven.” Er bleef een lange pauze tussen hen in. Toen stak hij zijn hand uit, pakte haar hand en hield hem stevig vast. “Dat is… Ik weet niet eens wat ik moet zeggen.”
Ze knikte en probeerde niet te huilen. “Doe het dan niet. Word gewoon beter.” Maar Aiden aarzelde. “Ik weet dat het veel gevraagd is,” zei hij, terwijl hij zijn stem verlaagde, “maar… zou je het erg vinden als we de operatie in een ander ziekenhuis doen? Ergens aan de andere kant van de stad?” Ze fronste haar wenkbrauwen. “Waarom?”