De dagen vervaagden. Regen vervaagde de inkt op haar posters. Eentje waaide in de goot. Lisa maakte er meer. Het kon haar niet schelen hoe het eruit zag, ze wilde haar katje terug. En het viel mensen op. Haar overbuurman, Mr. Dawes, pauzeerde terwijl hij zijn heggen knipte. “Nog steeds geen teken?” Lisa schudde haar hoofd. Hij fronste. “Verdomd jammer. Mijn hond werd een keer vermist.
Hij bleek de hele tijd onder het dek te liggen, geschrokken van het vuurwerk. Misschien verstopt Nina zich gewoon heel goed.” “Misschien,” zei Lisa. Maar ze geloofde het niet. De volgende dag kwam een tienermeisje van drie huizen verderop bij haar aan de deur met een doorweekte poster in haar hand. “Ik zag deze bij het basketbalveld liggen. Ik wilde hem teruggeven.”