Elias vloekte, de bellen gutsten uit zijn mondstuk. Hij staarde naar de duisternis, elk instinct schreeuwde om weg te blijven. Maar het beeld van Edwins vader, degene die nooit was teruggekomen, flitste door zijn hoofd. En toen schopte hij naar voren. De grot slokte hem helemaal op.
De tunnel sloot zich om hen heen tot de rotsen dicht genoeg tegen elkaar drukten om hun tanks te schrapen. Elias’ adem raspte luid in zijn oren. Elke trap bracht wolken slib in beweging die als rook in de straal van zijn zaklamp hingen.