Lucas maakte rustig een einde aan zijn relatie met Rose. Er waren geen tranen, alleen begrip. Ooit was ze zijn vriendin geweest, nu, onmogelijk, was ze zijn geadopteerde zus. Het leven had de lijnen om hen heen hertekend en dat respecteerden ze allebei. Wat overbleef was een band die sterker was dan romantiek: waarheid, overleven en een diepe, vreemde vorm van liefde.
Hij koos de ene familie niet boven de andere. Dat zou hij nooit kunnen. En dat hoefde ook niet. Vakanties werden gedeeld. Foto’s, herdrukt. Herinneringen, opnieuw geregen over tafels en jaren. Lucas Harrigan – ooit verdwaald op een loopplank – had niet alleen zijn verleden gevonden, maar ook een nieuw soort toekomst. Eén die aan elkaar was genaaid door twee huizen en een hart dat wist hoe het beide moest dragen