Na Helens telefoontje naar de recherche kwam Rachels tweede e-mail: Als er ook maar een kans is, kom ik. De detective belde me. Hij zei dat het misschien mijn broer was. De woorden droegen een gewicht met zich mee dat Helen achterover deed leunen in haar stoel. Ergens werd een zoektocht, die jaren geleden was beëindigd, stilletjes hervat.
Die nacht kon Helen niet slapen. Caleb Ward’s naam weerklonk in haar gedachten, zwaar van onafgemaakte zaken. Ze keek naar de stadslichten die gloeiden als zachte sintels en vroeg zich af wat het voor een man zou betekenen om wakker te worden in een wereld die niet alleen verder was gegaan, maar ook nieuwe levens had opgebouwd boven de plaatsen die hij ooit bestudeerde.