Het adoptiebureau rook naar citroenreiniger en stille wanhoop. Ze vulde de formulieren in met trillende handen, elke vraag sneed haar een beetje dieper. Ze vroegen of ze iets voor de baby wilde achterlaten. De meeste moeders lieten dekens en knuffeldieren achter, symbolen van een leven dat ze waarschijnlijk niet konden geven. Mara greep naar het enige dat nog een beetje waarde had in haar leven.
Ze deed de ketting af en hield hem even vast. De hanger voelde warmer aan dan normaal, alsof hij begreep wat er gebeurde. Ze fluisterde een belofte die ze nauwelijks kon vormen – dat ze hem op een dag, op de een of andere manier, weer zou zien en via hem het kind zou vinden dat ze aan het verliezen was.