De woorden van het anker speelden opnieuw in haar hoofd: “Een van de slechts drie bekende.” Ze probeerde zich de andere twee voor te stellen – waar ze al die jaren waren geweest, welke handen ze hadden vastgehouden, welke verhalen ze met zich meedroegen. Ergens tussen hen was degene die ze had achtergelaten.
Hoe meer ze erover nadacht, hoe minder ze het idee vertrouwde dat het vinden van de galahanger iets zou oplossen. Zelfs als ze de eigenaar kon opsporen, zou dat op een teleurstelling kunnen uitlopen. Ze zou al haar krachten kunnen spenderen aan het najagen van een hanger die niets met haar te maken had.