Zelfs toen ze haar kind na de voeding in slaap wiegde, leek het litteken onder haar shirt te branden. Het was niet langer gewoon huid – het was een vraagteken dat in haar lichaam was gekerfd. En hoe meer anderen het ontkenden, hoe scherper haar behoefte aan antwoorden werd.
Tegen de ochtend had ze een besluit genomen. Als haar familie haar de waarheid niet wilde vertellen, zou ze die zelf wel vinden. Ziekenhuizen, archieven en medische dossiers – ze zou alle paden bewandelen tot de stilte doorbrak. Ze zou het litteken niet verwerpen. Ze was zichzelf de waarheid verschuldigd, hoe pijnlijk die ook was.