Elk hoopvol woord tastte Clara’s hart aan. Ze forceerde een glimlach en knikte bij de mogelijkheden, maar van binnen voelde ze zichzelf krimpen, alsof elke droom die Emily uitsprak weer een stukje van haar eigen waarde was dat werd weggesneden.
Elke avond verstopte Clara de envelop dieper in de la, zichzelf ervan overtuigend dat ze kon wachten tot het “juiste moment”, hoewel ze wist dat dat nooit zou komen. Terwijl ze wakker lag, luisterde ze naar het gebrom van Emily in de kamer ernaast, het geluid dat haar net zo bekend voorkwam als haar eigen hartslag. En toch deed het haar voor het eerst pijn.