Twee jaar lang, sinds de scheiding, was hij gewend geraakt aan de vaste aanwezigheid van zijn moeder, de stabiliteit die ze met zich meebracht. Maar de weekendbezoeken met zijn vader voelden altijd anders – hij miste de avonturen, de momenten samen. Vanavond werd het verdriet echter gedempt door het vreemde van de schuur.
“James, gaat het?” vroeg zijn moeder, met een bezorgde stem. Ze legde een hand op de zijne, maar hij merkte het nauwelijks. Na een moment zuchtte hij en keek op, zijn woorden vlogen er haastig uit. “Mam, er is een vrouw… ze woont in een schuurtje verderop in de straat. Ik denk dat ze misschien een heks is. De kinderen zeggen dat ze allemaal rare dingen doet…”