Hij stond op het punt om alles in zich op te nemen toen hem iets opviel. Aan het einde van de straat stond een klein, vervallen schuurtje. Het scheve frame zag eruit alsof het er al tientallen jaren stond. Versleten stof hing aan de vensterbanken en het dak zakte door en dreigde in te storten.
“James, liefje, pak een doos en help me,” riep zijn moeder, die hem terug naar de realiteit trok. Hij wierp nog een blik op het schuurtje en werd nieuwsgierig, maar het uitpakken nam al snel de overhand. De vreemde structuur verdween uit zijn gedachten, voor nu, terwijl hij hielp zijn spullen naar binnen te dragen.