Moeilijk te zeggen. Het zweefde net onder het oppervlak, lang en gebogen aan beide uiteinden, donker en nat. In het volgende beeld bewoog het. Het was geen truc van de camera. Catherine fronste. “Wat… is dat?” John keek in de richting van het water.
Even zag hij alleen maar zonlicht dat op de golven danste. Toen steeg er iets op – een donkere vorm, langzaam en stil – voordat het weer onder water dook. “Daar,” fluisterde hij, wijzend. “Vlakbij de zandbank.” Er ging een rilling door Catherine heen en het kwam niet door de wind.