Hij gleed het water in. De kou kwam hard aan, zelfs door het wetsuit, maar hij stuwde zich voort met langzame, regelmatige slagen. Het veiligheidstouw sleepte achter hem aan. Op vijftien meter, toen tien, kon hij de zandbodem zien. De orka bewoog niet veel, alleen de langzame puls van zijn spuitgat.
Nu hij dichtbij was, zag hij pas echt hoe groot hij was. Minstens drie meter lang. Zijn huid was glanzend en zwart, bijna als glas, gespikkeld met zout. Het witte ovaal achter zijn oog staarde hem onbeweeglijk aan. Het keek, maar bewoog niet. Alsof het de weinige energie spaarde die het nog had.