John dook op, zijn hart bonkte. “Rustig, grote jongen,” fluisterde hij, absurd. “We gaan dit oplossen.” Hij dook er weer onder en volgde de achterste rand van het net. Het net was zo strak geknoopt dat het in het vlees sneed en het water vlekte met vage roze linten.
Dikke strengen lusden de staart als een handboei, vastgebonden aan een grotere klomp die vastzat aan verborgen rotsen. Erin, snijden, eruit. Simpel op papier, dodelijk in werkelijkheid. Orka’s kunnen Arctisch ijs breken met een klap op hun staart; één reflexieve beweging hier en hij zou tot pulp slaan.