Achter hen dook de orka weer op. Hij volgde op de voet, zijn lange vin sneed door het water op het ritme van de beweging van de boot. “Hij begeleidt ons,” zei Catherine met ingehouden adem. Haar stem trilde van pijn en verwondering.
Een nieuwe wee omklemde haar gezicht. Ze kromp ineen maar bleef naar het water kijken. “Bedank hem maar.” John kon niet spreken. Zijn keel verstrakte. In plaats daarvan stak hij een hand op, uit stille dankbaarheid. De orka steeg even op aan bakboord, zakte toen weer onder de golven en hield gelijke tred met hen.