Adam schoof Clara’s paspoort met een grijns achter de radiator en oefende de spottende woede al die hij verwachtte als ze het doorhad. Het was bedoeld als een domme, onschuldige grap voor hun weekendje weg. Maar toen hij de woonkamer weer binnenstapte, was Clara verdwenen en het appartement voelde angstwekkend stil aan.
Hij pakte zijn telefoon en belde haar, verwachtte het bekende belsignaal en een half geamuseerde zucht. In plaats daarvan ging het gesprek direct naar de voicemail. Hij probeerde het opnieuw. Onbereikbaar. Haar jas hing niet aan de haak, maar een paar van haar T-shirts en haar tandenborstel lagen er nog. Er voelde iets niet goed.
Fronsend ging hij terug naar de radiator om de grap af te maken, reikte erachter om het paspoort te pakken en alles uit te leggen. Zijn vingers ontmoetten alleen stof en metaal. Geen paspoort. Hij staarde naar de lege ruimte en probeerde zich de exacte plek te herinneren. Angst kronkelde stilletjes in zijn borst.