Jenny’s gedachten schreeuwden het uit. Dit was belachelijk. Ze was een lerares, geen dief. Maar op dat moment, opgesloten in de drukte van het politiebureau, omringd door agenten die dachten dat ze een crimineel te pakken hadden, voelde haar stem klein en onbeduidend. Ze was in een staat van shock en ongeloof. Hoe kon haar avond zo vreselijk verkeerd aflopen!
In de steriele, schemerig verlichte verhoorkamer zat Jenny tegenover drie strenge agenten. Hun ogen waren op haar gericht, vol scepsis. “Vertel ons over deze artefacten,” begon een officier, zijn toon beschuldigend. Jenny kon het ongeloof in zijn stem al horen voordat ze sprak.