“Ik ben een geschiedenislerares,” begon Jenny, haar stem stabiel maar angstig. “Dit zijn gewoon replica’s die ik gebruik voor mijn lessen.” Ze legde haar uitleg uit en probeerde de onschuld van haar bedoelingen over te brengen. Maar terwijl ze sprak, voelde ze hun ongeloof groeien. Hun uitdrukkingen bleven onveranderd, onverzettelijk, alsof haar woorden gewoon in de lucht zweefden, ongehoord.
De andere officier, een jonge man met een scherpe blik, leunde naar voren. “En u verwacht dat wij geloven dat dit niet de gestolen voorwerpen uit het museum zijn?” vroeg hij, zijn toon suggererend dat de vraag retorisch was. Jenny’s hart zonk. Het was alsof je tegen een muur sprak. Wanhoop kroop in haar stem. “Alsjeblieft, je moet me geloven. Ik heb niets verkeerd gedaan.”