Ethan stond aan de grond genageld, de hitte en het geluid vouwden zich om hem heen als een storm. Door de gloed heen sneden de koplampen van de trein door de nevel. Twee verblindende lichtbollen die met angstaanjagende snelheid groter werden. Het perron schudde. De puppy bewoog niet. Ethan slikte hevig, elke spier in zijn lichaam gespannen.
Hij durfde niet te ademen toen het massieve zilveren lichaam dichterbij kwam, de remmen gilden van protest. “Kom op,” fluisterde hij. “Stop. Alsjeblieft, stop.” Ethan greep de reling vast, zijn hart bonkte tegen zijn ribben. Beneden aan het spoor had de puppy zich niet bewogen. Het lag slap tussen de rails, één pootje trilde af en toe, de oren strak tegen zijn kop gedrukt.