Het laatste gepiep van de remmen weerklonk nog lang nadat de stilte was teruggekeerd. Hij stopte op nauwelijks honderd meter van de puppy. Even bewoog er niemand. Zelfs de wind leek te aarzelen. Toen barstte er een golf van lawaai los; geschreeuw vanaf het platform, het gesis van de motor, het metaalachtige getik van koelende remmen.
Ethan ademde trillend uit en besefte dat zijn handen trilden. De stationschef liet zijn radio zakken, opluchting diep in zijn gelijnde gezicht geëtst. “Honderd meter,” mompelde hij, half tegen zichzelf. “Meer was er niet nodig geweest.”