“Arm ding,” mompelde de stationschef, laag hurkend. “Wat doe jij hier in vredesnaam?” De geur van heet metaal en remstof hing dik in de lucht toen de trein kreunend tot stilstand kwam. Ethan en de stationschef baanden zich een weg naar beneden, grind knisperend onder hun voeten.
De puppy lag daar nog steeds, een bleke gedaante tussen de rails, de borstkas ging ondiep omhoog en omlaag. “Voorzichtig,” mompelde de stationschef. “We willen hem niet laten schrikken.” Ze bewogen langzaam, stap voor voorzichtige stap, spraken met lage stemmen.