De puppy bevroor even, zijn staart trilde. Zijn neusgaten gingen open. Net toen Ethan dacht dat hij een stap vooruit zou zetten, sloeg in de verte een treindeur dicht. Het geluid weerklonk als een geweerschot. De puppy draaide zich om, rende terug naar de rails en blafte opnieuw wild. Ethan vloekte onder zijn adem.
Het eten had niet gewerkt, het lawaai had hem nog meer in paniek gebracht. De stationschef zuchtte en wreef met een hand over zijn gezicht. “Dit werkt niet,” zei hij uiteindelijk. “We kunnen niet rondjes blijven rennen. Mensen moeten ergens zijn.” Ethan wierp hem een blik toe. “Je denkt toch niet aan…” “Ik laat hem niet raken,” onderbrak de man scherp. “Maar we hebben hulp nodig. Echte hulp.”